Het levensverhaal uit de praktijk van Linda Kochenko (29).

Linda was acht jaar toen ze voor het eerst begon te twijfelen aan zichzelf. Op de basisschool werd ze gepest — niet hard, maar geniepig. Fluisterende opmerkingen, buitensluiten bij spelletjes, een duw op het schoolplein. Ze begreep nooit goed waarom. Ze was vriendelijk, behulpzaam, en wilde er gewoon bij horen. Maar haar zachtheid werd niet gezien als kracht.

Op de middelbare school veranderde het niet veel. Ze hoorde er nooit helemaal bij. Ze had één goede vriendin, Sophie, met wie ze alles deelde. Tot Sophie verkering kreeg met Daan — de jongen die Linda stiekem al maanden leuk vond. Linda zei er niets van. Ze glimlachte, slikte haar verdriet weg, en luisterde naar Sophie’s verhalen over hun eerste zoen.

Vanaf haar puberteit hoopte Linda op een vriend die haar écht zou zien. Iemand die haar zou kiezen. Maar keer op keer belandde ze in situaties waarin ze zich wegcijferde. Ze stond voor iedereen klaar: hielp met verhuizen, luisterde naar liefdesverdriet, paste op kinderen. Maar als zij iets nodig had, bleef het stil.

Ze leerde zichzelf aan om niet te veel te voelen. “Niet zeuren,” dacht ze. “Anderen hebben het zwaarder.” Maar diep vanbinnen groeide een gevoel van leegte. Alsof ze altijd net buiten het leven stond — kijkend naar anderen die wél gekozen werden, wél geliefd waren.

Op haar 29e kwam het besef: ze wilde niet langer leven in de schaduw van anderen. Ze wilde haar eigen plek innemen. En dus stapte ze, met knikkende knieën, binnen bij Praktijk Levenswerk.

Tijdens de intake vertelde Linda over een herinnering die bleef terugkomen: een moment op het schoolplein, groep 6. Ze had een nieuwe trui aan, haar moeder had hem speciaal voor haar gekocht. Een groepje meisjes lachte haar uit. “Wat een rare trui,” riepen ze. Linda voelde zich klein, beschaamd, en wilde verdwijnen.

Jeanette legde uit dat EMDR kan helpen om de emotionele lading van zulke herinneringen te verminderen. Samen kozen ze deze herinnering als startpunt.

Een stukje van de sessie met Linda ..

• Linda zat comfortabel in de stoel, tegenover Jeanette.
• Jeanette gebruikte haar handen om links en rechts tikjes op het been te geven.
• Na enkele minuten vroeg jeanette: “Wat komt er nu op?”
• Linda antwoordde: “Ik voel me weer dat meisje. Alleen. Alsof ik niet goed genoeg ben.”
• Jeanette begeleidde haar tijdens de sessie naar de gewenste overtuiging.

Langzaam veranderde er iets. De beelden vervaagden. De schaamte werd minder scherp.               Na meerdere sets zei Linda: “Ik zie nu mijn moeder die me die trui gaf. Ze keek zo trots. Dat was liefde. Dat was echt.”

Aan het eind van de sessie voelde Linda zich lichter. De herinnering was er nog, maar het deed geen pijn meer. Ze kon ernaar kijken zonder zichzelf te verliezen.

EMDR hielp Linda om oude pijn los te maken — niet door het weg te duwen, maar door het te verwerken. Bij Jeanette van Praktijk Levenswerk vond ze een plek waar ze wél werd gezien. Waar haar zachtheid werd erkend als kracht. En waar ze stap voor stap haar eigen verhaal mocht herschrijven.